Vierdaagse 2011
Op weg naar Nijmegen – Angeren. Niet wetend wat ons te wachten staat, met zenuwen in de buik, rijden we achter elkaar naar de plaats van bestemming. De reis is goed verlopen, het is niet al te druk op de weg. De
camping ziet er goed uit, rond ons allemaal Mongoolse tenten. De eigenaars zijn super vriendelijk en er is een massage!! Hiervoor hebben we ons gelijk ingeschreven.
Nadat we ons op de camping geïnstalleerd
hebben, gaan we met de auto naar de Waalsprinter, de parking voor die week. Vanaf deze parking vertrekt de pendelbus naar Nijmegen. Bij de wedren ruilen we ons inschrijfformulier om voor het startbewijs (polsbandje)
en de eerste controlekaart. Ieder ochtend wordt het bandje gescand.
Bij de finish wordt dit opnieuw gedaan en moet je de controlekaart met de geknipte nummer overhandigen en krijg je een nieuwe voor
de volgende dag.
Vandaag hebben we nog tijd om even mee te feesten en onze vierdaagse in te proosten. De sfeer is enorm. Door heel de stad is muziek en het is enorm druk.
Ook de winkels zijn open wat voor ons vrouwen geen overbodige luxe is!! Na een heerlijk diner gaan we terug naar de camping om ons voor te bereiden op de eerste wandeldag.
In de rij om te starten. We starten rond half 7. Er staan veel dronken mensen langs de kant om ons aan te moedigen. Erg komisch allemaal. De leukste opmerking deze week is dan ook: “hé, zijn jullie ook nog wakker?”
Volledig
tegen de verwachtingen in, belooft het weer goed te worden vandaag! Een goed begin is het halve werk. Tijdens het wandelen was het rond de 22 graden. Langs de route in de dorpjes en stadjes staan mensen met
tuinslangen klaar om de waterflesjes te vullen. Ook vanuit de organisatie staan er op een aantal punten mensen bekertjes water uit te delen.
Deze dag passeren er veel militaire pelotons, zingend en op een
redelijk hoog tempo. Ze delen aan de kinderen stickers, vlaggetjes en speldjes uit. We rusten op de militaire rustposten waar Juliska soep en drinken voor ons beiden regelt.
De beruchte dijk van 5 jaar
geleden. Hier zijn toen 2 mensen overleden. De dijk is 4 km lang en enorm saai. Weinig muziek en publiek wat wel anders is in de dorpen / stadjes die we tegen komen. Tijdens de eerste wandeldag rijden de ambulances
op en af. Busjes met mensen worden terug gebracht naar de Wedren, einde missie. Wij slaan ons goed door deze dag heen maar vinden het zwaarder dan verwacht. De massage op de camping doet echter enorm goed. Daarna
eten we snel, zetten de spullen voor morgen klaar en duiken rond 8 uur ons bedje in. Morgen om 4 uur eruit.
De tweede wandeldag is erg gezellig. De eerste 20 km loopt Petra vooruit omdat haar wandelpas groter is. Zo doen we beiden weer andere contacten op. Bij iedere rustplaats wachten we op elkaar. In Wijchen is het
zo druk dat we schuifelend er doorheen moeten. Het blijkt dat de burgemeester één van de oorzaken hiervan is. Hij besteedt teveel aandacht aan de wandelaars en wordt later verzocht een stapje achteruit te doen.
In
deze stad is de tweede rustplaats. We zien het beiden even niet meer zo rooskleurig in. Enorme pijn aan de voeten. Petra trekt er alle tape maar even af om te kijken wat er aan de hand is. Het blijkt dat haar
kleine teen nogal veel blaartjes heeft. Juliska haar enkel zorgt voor problemen. Deze heeft zich met vocht gevuld en zorgt voor veel knelling in haar schoen. Na de nodige verzorging en met een pijnstiller gaan
we samen verder met onze tocht. Het tweede gedeelte gaat beter.
Iedere dag zit er wel ergens een militaire groep doedelzakmuziek te spelen. Van te voren hebben meerdere mensen ons hierop gewezen.
Weer
terug in Nijmegen. Hier is goed te merken dat het roze woensdag is. De mensen ontvangen je alsof ze je al jaren kennen. Ze moedigen je aan en klappen voor je. Al dat roze geeft mooie beelden en een goed gevoel.
Petra
gaat na de finish langs het Rode Kruis voor advies. Er wordt besloten om grotere schoenen te kopen. Een risico omdat ze nog niet ingelopen zijn maar wel een enorme verluchting voor de voeten blijkt later.
Na de eerste 20 km zijn Juliska en Petra weer samen op pad. Tijd voor een foto van ons samen. Deze foto is gemaakt voordat we aan de Zevenheuvelenweg beginnen. Wat zijn de heuvels zwaar!! Zeker met die zware
tas van Juliska. Hand in hand komen we er overheen. Bij de steilste heuvel houdt een veteraan Juliska’s tas omhoog, Petra haar hand en zij duwt Petra’s rug.
Na de militaire rust, die midden in de 7 heuvels
ligt, komt de veelgevreesde regen. De hagel komt met bakken uit de hemel. Gelukkig kunnen we ons nog droog omkleden zodat we niet teveel afkoelen.
De regen houdt op als we Nijmegen inkomen. Als we bijna
bij de wedren zijn, komen we Winnie tegen, met een lekker rosébiertje!! Dat smaakt goed en het is ook fijn om een bekende te zien.
Winnie nog bedankt voor je verslag en het geweldige ontvangst in Nijmegen!!
De enkel van Juliska wordt ’s avonds gekoeld en verzorgd door de eigenaresse van de camping die verpleegkundige is.
Ook de laatste dag hebben we een buitje regen. Omdat deze niet zo heftig is als de dag ervoor, kan er een foto gemaakt worden. Juliska loopt deze dag een stuk gemakkelijker op andere schoenen. Dit zorgt
voor een meer ontspannende dag. We lopen de gehele dag samen en genieten van alles om ons heen. Wat een drukte op de Via Gladiola!! We hebben goed afgesproken met onze mannen en schoonouders van
Juliska, waar ze staan maar het is zo lastig te zien allemaal. Dan ineens blijken de kinderen op een ‘druppel’ te midden van de weg te zitten! Wat een enorme ontlading geeft dit. Als we na al het knuffelen
opzij kijken, staan ook onze mannen er, natuurlijk met gladiolen! De kinderen lopen mee tot aan de finish en voelen zich heel stoer. Van hun smoeltjes is af te lezen dat het ook voor hun een zware week
geweest is. Op de tweede tribune zitten Katrien (Polderjongens) en haar moeder om o.a. familie toe te juichen maar ook ons slaan ze niet over. Ook zij heeft een lekker rosébiertje voor ons meegenomen.
Arjen
overhandigt de tegel aan Juliska waar ze de training mee begonnen is. Heel symbolisch. Ze besluit om hem in Nijmegen te laten liggen als opstapje voor de deelnemers van volgend jaar.
Daar is ie dan,
het welverdiende kruisje!!! Wat zijn we er trots op. Hierna vertrekken we met z’n allen richting de camping om daar de week af te sluiten met een laatste rosébiertje. De eigenaars van de camping komen
ons feliciteren en geven ons een bosje zonnebloemen. Ontzettend aardig! Na te douchen en spullen te pakken, rijden we door. We eten samen nog bij de Mac Donalds en dan splitsen onze wegen weer. Toch
eventjes moeilijk, je hebt zoveel samen gedeeld deze week. Een ervaring die niemand ons meer afneemt!
Nu thuis moet alles nog een beetje op z’n plek komen. Juliska is lekker op vakantie naar Kroatië en Petra geniet thuis verder van haar vakantie. Hengstdijk en omgeving, hartstikke bedankt voor alles!
Het heeft ons heel erg goed gedaan om te lezen en te horen hoe ieder met ons meeleeft. Ook bedanken we Ko en Willem die voor ons de site verzorgt hebben. Met Ko hadden we iedere dag contact over het
verloop van de tocht. Hij heeft ons mondeling verslag fantastisch omgezet in woorden! Mensen vragen of we volgend jaar weer gaan. Voorlopig hebben we er even genoeg van, maar zeg nooit nooit. De training
vooraf heeft ons enorm veel tijd en energie gekost wat niet altijd even makkelijk in te delen was binnen het gezinsleven. We zijn echter wel heel blij dat we alles een keertje meegemaakt hebben! En als
je van plan bent om ook eens mee te doen, we kunnen je volop tips geven…..
‘you never walk alone’
Klik hier voor het gastenboek