Roger est arrivé

Ik zeg het niet graag en het is zeker niet mijn levensmotto, maar de vorige weken was het druk druk druk!. Zelfs in die mate dat ik de tijd niet vond om jullie te schrijven. Nu denk je natuurlijk aansteller, dat doet een keer aan carnaval en ligt al meteen strijk. Nee, dat was het niet. Als buitenstaander annex Belg is het deelnemen aan carnavaleske activiteiten mij ten strengste verboden door mijn verder goede buurvrouw Annemiek. Het zou mij aan het juiste genetisch materiaal ontbreken om zoals het hoort uit de bol te gaan: helemaal dus. Try me! Maar goed, ik heb me op werk en huiselijk leven gestort terwijl jullie wat liepen te zwaaien in gekke, glimmende pakken. Dat moest wel, want er zat dus gezinsuitbreiding aan te komen. Onze kleine, lieve puppy gered uit een Roemeense goot kwam per busje naar ons toe! We waren er helemaal klaar voor, er stond net geen wiegje. Wel zo’n schattig mandje voor op de fiets om samen, neus in de wind om brokken te rijden. Of we de pub op de meest regenachtige avond ooit ergens op een parkeerterrein langs de autosnelweg in Drongen konden ophalen? Wat eerst gewoon hondje kiezen op een site was, begon steeds meer op een schimmige maffia-deal te lijken. Maar alles voor de (honden)liefde. Na een uur stake-out met van die tankstation boterhammen, stopt er eindelijk een busje met Roemeense nummerplaat. Rico? Iemand voor Rico? We veren recht en overhandigen ons tuigje voor een kleine tot middelgrote hond. De schuifdeur sluit weer en binnen is er een heus gevecht aan de gang tot een grijnzende man trots een gigantische, dubbelgevouwen hond in onze armen duwt. We krijgen hem nauwelijks in onze auto. Rico, die we algauw Roger de Reu dopen, is een reus. Zijn kop is groot en massief, zijn poten zijn als voorhamers en beloven nog meer groei. Als hij een pup is, dan heb ik schoenmaat 23! De hele weg naar huis vallen we van de ene hysterische lachbui in de andere. We zijn geript! Het voelt alsof je jaren op een baby wacht en er uiteindelijk een slungelachtige puber op je achterbank belandt. Thuis wil Roger eerst niet uit de auto, dan wil hij ook niet lopen. Hij blijft op zijn stevige kont zitten. We proberen hem op te takelen en sleuren ons een breuk. Wat blijkt? Er zit geen staart aan! Hij plast als een meisje en hij snurkt als een ouwe Turk! De raarste hond ter wereld is voortaan de onze! Hopelijk is hij verrassend goed in yoga zodat we het fietsmandje niet moeten ruilen voor een bakfiets!