Zopie-Belg gesignaleerd

Voor het eerst in minstens twintig jaar heb ik spijt dat ik niet meer weet waar mijn ‘oki’s’ zijn gebleven. Nee, dat zijn geen pluche okapi’s of zo. In de gemeente Reet… (hoor ik daar iemand lachen?!?), waar ik mijn fantastische jeugd heb doorgebracht, werd de ‘h’ niet aangeblazen zoals dat taalkundig heet. Wanneer je van je ouders van die stoere zwarte schaatsen had losgepeuterd, dan had je geen hockey-schaatsen, maar oki’s. Ze waren een belangrijke tool om meisjes te versieren tijdens de disco-uren op de overdekte ijspiste. Je maakte wat snelheid en dan ging je vlakbij een griet in de rem en ‘deed ze binnen’ zoals kussen in Reet noemde. Deze keer is het echter niet met amoureuze bedoelingen, ik wil gewoon zoals ie-de-reen hier het ijs op nu de plassen dichtgevroren zijn! Ik wil niet het kneusje zijn met sokken over zijn schoenen die achter een stoel aan schuifelt. Nee, er moet wat schwung inzitten, in die drie passen naar de koek-en-zopie bar! Ja, ik ben erachter gekomen waar heel die ijsgekte in Nederland omdraait. Om je eens goed te laten gaan onder het mom van sportief vertier. En wie ben ik om daar een punt van te maken. Terwijl gisteren nog alles koek en ei was, is het vandaag al koek-en-zopie wat de klok slaat. Het ontstaan van die traditie is dan ook zo… Belgisch. Omdat drankgelegenheden aan land en op het water beteugeld werden, ontstond er wat eeuwen geleden zodra het vroor meteen een hele handel op het ijs, want daar repte de wet niet over. De oorspronkelijke zopie was een stevig goedje waar je een trog van een maag voor nodig had: warm bockbier met wat rauwe eieren, kaneel en kruidnagel in. Daar werd je niet zat maar zot van. Moet je weten dat er naast zopiekramen ook goktenten en hoerenkasten in de ijzige freezone werden gerund. Man, man, man, zoek niet langer waar de uitdrukking scheve schaats rijden vandaan komt. Sinds de uitvinding van het gezinsgeluk ziet zo’n koek-en-zopie moment er natuurlijk helemaal anders uit. Zondag in de Wilde Landen in Heikant stond er zelfs een Belg met zo’n kraampje. Vast uit wraak omdat Sergio Herman een frietchinees in Antwerpen is geworden. Nu wel een toffe pee hoor die Stef den Belg. Hij had er meteen ook zijn eigen draai aan gegeven. De snert pruttelde in een soort heksenketel boven zo’n cowboy driepoot, de koeken waren Suzy-wafels, onze nationale trots, en de zopie… wel die was veranderd in warme chocolademelk of glühwein. De beteugeling heeft het ijs bereikt! Maar wanneer ik zag hoe uur na uur de schaatsstijl van sommige klanten soepeler en soepeler werd, dan ben ik er zeker van dat die dekselse zopie-Belg niet om een geheim recept verlegen zat.